TARAN sive THARANIS

TARAN, sive THARANIS

veteribus Celtis Iuppiter dictus est, quem et Sue ones Thor vocârunt: de quibus sic Adamus Bremensis, Thor, inquiunt, praesidet in aere: qui tonitrus, et fulmina, ventos imbresque, serena et fruges gubernat. Posteaque Thor cum sceptro Fovem exprimere videtur. Quasi Βρονταῖον seu Tonantem dicas. Nam hodieque Cambro-Britannis sive Wallis, tonitru Taran vocatur; quod traiectis ultimis duabus consonis, foret tanar. Sed Saxones pro eo Donner, aliqui Tonner, Batavi et vicini Belgae Donder, unde Iovis dies Donders-tag. Imoex Taran, per aphaeresin, factum fuisse Sueonibus Tor sive Thor, praeter Adamum praefatum, docet Ericus Olaus, Histor. Suec. l. 1. c. 1. Thor, tamquam potentissimus et summus Deorum, in medio et aliis altior residebat, imagine viri nudi, dextrâ quidem sceptrum, sinistrâ vero septem stellas praeferentis, insignis. Et mox, Pro pluvia et aura necessaria invocabant Torum: cui singulis septimanis quinta feriâ per deputatos Sacerdotes sacrificia offerebat, a quo erat dies illa dicta Thorsdag. Vide Gerh. Io. Voss. de orig. et progressu Idolol. l. 2. c. 33. et in voce Taranis.